قَالَتْ أُمُّ سَلَمَةَ فَلَمَّا ذَکَرْنَا خَدِیجَةَ بَکَى رَسُولُ اللَّهِ ص ثُمَّ قَالَ خَدِیجَةُ وَ أَیْنَ مِثْلُ خَدِیجَةَ صَدَّقَتْنِی حِینَ کَذَّبَنِی النَّاسُ وَ وَازَرَتْنِی عَلَى دِینِ اللَّهِ وَ أَعَانَتْنِی عَلَیْهِ بِمَالِهَا إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ أَمَرَنِی أَنْ أُبَشِّرَ خَدِیجَةَ بِبَیْتٍ فِی الْجَنَّةِ مِنْ قَصَبِ اُّمُرُّدِ لَا صَخَبَ فِیهِ وَ لَا نَصَب.
ام سلمه گفت هنگامی که از خدیجه نزد رسول خدا صلی الله علیه و آله یاد کردیم حضرت گریه کرد سپس فرمود کجاست مانند خدیجه؟ من را تصدیق نمود هنگامی که مردم من را تکذیب کردند. در امر پیشبرد دین خدا وزیرم بود و با مالش به دین خدا کمک کرد خدای عز و جل مرا امر فرمود که بشارت دهم به خدیجه به خانه ای در بهشت که مصالحش از جنس زمرد است و در آن هیچ صدای آزار دهنده و هیچ سختی وجود ندارد.
بحار الأنوار (ط - بیروت) / ج43 / 131
(20/ 02/ 1395) بیانات امام ای در دیدار دستاندرکاران همایش ملى صدف کوثر
جناب خدیجه (سلام اللَّه علیها) حقیقتاً مظلوم است؛ بهخاطر اینکه شَرف همسرى پیغمبر در مورد ایشان داراى یک ارزش مضاعف است؛ دیگران مشرّف به شَرف همسرى پیغمبر شدند لکن این رنجهایى را که پیغمبر در عمده ى دوران رسالت به آنها مبتلا بودند ندیدند. ده سال در مدینه بود، خب عزّت بود، احترام بود، و زندگىِ راحت بود نسبت به آن دوره؛ جناب خدیجه (سلام اللَّه علیها) دوران رنج پیغمبر را، دوران سختى هاى پیغمبر را تحمّل کردند و دیدند. اوّلًا خودِ این نفْس ایمان آوردن به پیغمبر- که اوّلین کسى که ایمان آورد امیرالمؤمنین و حضرت خدیجه بودند- یک امتیاز بزرگ است، یک ارزش بسیار بالایى است؛ عبور کردن و صرف نظر کردن از عقایدى که انسان سال هاى متمادى با آنها زندگى کرده آسان نیست، براى ما پیش نیامده یک چنین چیزى تا بفهمیم چقدر مشکل و مهم است. ایشان با آن فطرت پاک، صدق قضیّه را، حقّانیّت قضیّه را بلافاصله فهمید؛ تا پیغمبر را دید، با آن حال- با آن حالت معروف و مذکور در کتاب ها- که از حِرا برگشته بود فهمید که یک حادثه ى مهم اتّفاق افتاده و قلب مبارکش مجذوب شد و ایمان آورد. بعد پاى این ایمان ایستاد؛ حالا شما ثروت را می فرمایید، این یک کلمه ى به زبان آسان است؛ کارى است که خب، کسانى که پول دارند می توانند بالاخره یک پولى هم مصرف کنند، خرج کنند امّا اینکه انسان از همه ى زندگى راحت خارج بشود- یعنى همه ى پولش را مصرف کند، همه ى ثروتش را صرف کند- یک کار یکذرّه و دوذرّه نیست؛ درباره ى امام حسن مجتبى (سلاماللَّهعلیه) مثلًا می گویند که ایشان چندبار از مال خودشان خارج شدند یا چند بار از نصف مالشان خارج شدند؛ این جزو بزرگترین امتیازات است. این بزرگوار این امتیاز را دارد که از همه ى اموال خودش خارج شد و همه را صرف کرد در راه ترویج اسلام و تقویت پیغمبر. بعد هم دچار آن سختىها و آن مشکلات طاقت فرسا [شد] که یکى اش همین مسئله ى شِعب ابىطالب بود و آن سه سالى که آنجا بودند و آن سختىهایى که این بزرگوار متحمّل شد و این ایمان را محکم نگه داشت.
خب قرآن درباره ى کسانى که قبل از فتح و بعد از فتح انفاق می کنند [میگوید] لا یَسْتَوِی مِنْکُمْ مَنْ أَنْفَقَ مِنْ قَبْلِ الْفَتْحِ وَ قاتَلَ»؛ این قَبلِ الفَتح»، قبل از فتح مدینه است؛ یعنى قبل از آنکه مدینه اى در اختیارِ پیغمبر قرار بگیرد و زندگى اى، راحتى، حکومتى، تسلّطى، قدرتى در اختیار آن بزرگوار باشد؛ در حال نهایت شدّت، ایشان انفاق کردند؛ هم مالشان را، هم جانشان را، هم راحتشان را. خب اینها واقعاً فضایل مهمّى است؛ اینها مغفولٌ عنه مانده؛ حضرت، مظلومه است؛ این بزرگوار واقعاً مظلومه است. تعبیر کردند جناب آقاى اعرافى گفتند غریب؛ واقعاً همینجور است؛ جناب خدیجه (سلام اللَّه علیها) غریب است. حالا شما میگویید مادر یازده امام، [امّا] در واقع مادر دوازده امام؛ چون ایشان مادر امیرالمؤمنین هم هست. ایشان امیرالمؤمنین را در آغوش خودش، در دامان خودش، در زندگى خودش پرورش داده تا چند سالگى. به هر حال این یک کار بسیار خوبى است و کار بسیار مهمّى است و ان شاءاللَّه برکات زیادى هم خواهد داشت.
درباره این سایت